بررسی پدیدارشناسانه‌ مفهوم هویت در بافت های تاریخی بوسیله‌ مؤلفه‌های مکان در راستای طراحی بافت‌های جدید شهری

بافت‌های جدید باتوجه به هویت‌مندی بافت‌های تاریخی طراحی نمی‌شوند و این مسئله، اهمیت توجه به ارتقای هویت در بافت‌های جدید را آشکار می‌سازد، چراکه کمبود یا نبود این کیفیت، موجب عدم ارتباط انسان با محیط و شکل-گیری محیطی فاقد معنا و خوانایی می‌شود. نوشتار حاضر بعد از استخراج مؤلفه‌های هویت‌مکان از منابع معتبر و مشاهده‌ی میدانی، بدنبال اولویت‌بندی این مؤلفه‌ها در هویت‌مندی ساغری‌سازان به‌عنوان بافت قدیمی در شهر رشت می‌باشد تا از این طریق بتوان گامی جهت هویت‌مندشدن فضاهای جدید‌ برداشت. همچنین باتوجه به اینکه هویت‌مکان از یک بعد عینی و یک بعد ذهنی تشکیل می‌شود، نگارنده بر‌آن‌شد تا با‌توجه به مطالعات قبلی، میزان تأثیر-گذاری بیشتر هر یک از مؤلفه‌های ذهنی یا عینی را در هویت‌مندی این بافتِ‌تاریخی مشخص کند. روش پژوهش، تحلیلی- تفسیری بوده و از طریق پیمایش میدانی در یک نمونه موردی صورت گرفته است. در گام نخست، مؤلفه‌های هویت مکان از منابع معتبر استخراج گردیده و با استفاده از پرسش‌نامه نظرات مردم برداشت شده است. سپس داده-های پرسش‌نامه‌ها در نرم‌افزار SPSS وارد گردیده که براساس تکنیک تحلیل عامل اکتشافی، متغیرها در یازده عامل تبیین‌کننده‌ی هویت مکان دسته‌بندی شده‌اند. پس از آن با توجه به اولویت‌بندی مؤلفه‌های هویت‌مکان که از تکنیک تحلیل رگرسیون چند متغیره‌ی خطی حاصل شد، راهکارهایی معمارانه برای افزایش هویت‌مکان در فضاهای جدید ارائه گردید. همچنین برخلاف مطالعات قبلی، مشخص شد که در هویت‌مندی بافت مورد مطالعه، معیارهای عینی نسبت به معیارهای ذهنی تأثیر بیشتری داشته‌اند. درنهایت نیز مدل مفهومی از مؤلفه‌های بدست آمده از تحقیق ارائه شد.